بررسی تأثیر آموزش مهارت‎های زندگی بر بالابردن خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران در سال90-89

این روزها، ‌موضوع فشار روانی ناشی از کار و زندگی در میان عامۀ مردم، ‌متخصصان ﺁموزشی، ‌متخصصان بهداشت روانی و سایر کسانی که مسئولیت بهزیستی مردم را بر‎عهده‎دارند، ‌بسیار مهم بوده و در رأس امور قرار دارد. یکی از جنبه‎های مهم سلامتی، ‌سلامت روانی افراد است. می‎توان گفت باورهای خودکارآمدی اساس و پایۀ سلامت روانی است و احساس شایستگی، ‌کفایت و قابلیت کنارآمدن با زندگی را تقویت می‎کند. تصورات و ادراک فرد از توانایی‎های خود را خودکارآمدی گویند و این باورهای افراد نسبت به توانایی‎هایشان، ‌بر تلاش و پشتکار آنها اثر می‎گذارد (مهدی قراچه‎داغی، ‌1373: 34). این پژوهش به منظور بررسی تأثیر آموزش‎های مهارت‎های زندگی بر بالا بردن خودکارآمدی عمومی زنان سرپرستِ خانوارِ شهرداری شهر تهران در سال 90-89 صورت گرفته است. گروه نمونه در این پژوهش، ‌شامل 220 نفر از زنان سرپرست خانوار تحت پوشش شهرداری شهر تهران است. روش پژوهش حاضر از نوع شبه‎آزمایشی طرح پیش‎آزمون و پس‎آزمون با گروه کنترل (Pretest–Posttest Randomized Group Design) است و بر مدل تحلیل اکتشافی، ‌کوواریانس مبتنی است و ابزار مورد استفادۀ این طرح پژوهش «پرسش‎نامۀ خودکارآمدی عمومی شوارتزر» بوده است (دلاور، ‌1383: 83). یافته‎ها نشان می‎دهد که بین آموزش مهارت‎های زندگی بر بالا بردن خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران رابطۀ معنی‎داری وجود دارد و می‎توان گفت با آموزش مهارت‌های زندگی می‌توان خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار شهرداری شهر تهران را بالا برد.